De Dans

Vandaag las ik een tweet: “Teaching to the test must be replaced by learning as a quest”. van Steve Wheeler, een professor in leertechnologie aan de universiteit van Plymouth. De tweet was mij uit het hart gegrepen na een periode waarin op de middelbare school van mijn veertienjarige dochter wordt toegewerkt naar een rapport dat eind november wordt ‘uitgedeeld’. Ik zet dat tussen haakjes omdat het slechts een print is van een cijferlijst die elke dag online beschikbaar is. Ik ben eens gaan tellen: in een periode van 5 weken met de herfstvakantie als onderbreking, hebben mijn dochter en de andere leerlingen uit HAVO 3, 13 proefwerken en 7 schriftelijke overhoringen voor de kiezen gekregen. Dat zijn gemiddeld 5 toetsmomenten per week. Docenten, leerlingen en ouders in de greep van testen en de resultaten daarvan op magister. Want we doen allemaal mee aan deze dans. Op Whats app van mijn dochter verschijnen berichten met: “Frans staat erop”. En: “ik heb een 10 en jij?” Leuk als je een 10 hebt natuurlijk maar minder goed voor je zelfvertrouwen als je een 3 hebt.

Vraag is: wat levert deze dans op? Leerplezier? Motivatie? Leereffect? Er moet toch winst zitten in deze aanpak anders deden we het niet al zolang op deze manier, toch? Laten we eens kijken. Leerplezier: ik zie het niet hier thuis. Misschien dat het op andere plekken en bij andere kinderen wel aanwezig is. Maar ik durf daar aan te twijfelen. Motivatie? Dat is er wel, mijn dochter is er zo eentje die doorgaat tot het lukt. Maar de motivatie heeft weinig te maken met de inhoud van de stof of met leren, het gaat alleen om de 6,8 of 8,2.
Leereffect? Ook daar ben ik somber over gestemd. Er is weinig of geen individuele feedback op een toetsresultaat. Bij hoge uitzondering mag er wel eens een tekst of overhoring herkanst worden maar dat gebeurt zonder voorafgaande individuele feedback. Waarmee de kans op herhaling van dezelfde fouten groot is.

Wat het oplevert? De score van een leerling ten opzichte van het geheel. De beoordeling of de leerling voldoet aan de overgangsnorm. Nog steeds worden de leerlingen op middelbare scholen behandeld alsof ze allemaal hetzelfde zijn en in hetzelfde tempo en op dezelfde manier leren. Iedereen die wel eens naar Sir Ken Robinson heeft gekeken zal zich hierover verbazen. Leerlingen zijn allemaal anders. Docenten weten het, ouders weten het en toch gaan we door met het onderwijs-productieproces.

Voor mij, onderwijskundige, en al 30 jaar bezig met (blended) leren, is dit frustrerend. Ik doe ook al jaren mee aan de dans. Want je gunt je kind het beste, nietwaar? Blijkbaar lukt het ons niet alle vernieuwende mogelijkheden die ICT biedt te laten doorsijpelen in het onderwijs. Ik doel dan niet op online cijferlijsten maar op de mogelijkheden die ICT biedt om leren meer te personaliseren en interactiever te maken. Ik weet dat er wel middelbare scholen zijn die met Flipping the classroom bezig zijn. Maar in mijn stad zijn ze er nog niet. Mijn dochter riep: ga dan een workshop geven over Blended leren op onze school!

En ik denk dat ik dat initiatief ga nemen. Iemand moet de dans ontspringen.

Geplaatst in Leven Lang Leren en getagd met , , , , .